وقتي وارد دفتر شد نفس راحتي كشيد. گويي كوله باري سنگين از مشكلات را از روي دوشش بر زمين نهاد. احوالپرسي گرمي با همكاران كرد و بلافاصله سراغ خبرنگار را گرفت. بدون معطلي رفت سر اصل مطلب. از مشكلات كمبود آب زراعي تا فروش دسترنج خود كه واسطه ها و دلالان آن را به ثمن بخس از چنگش مي ربايند، سخن گفت. پيرمرد 60ساله ساروي كه دستان پينه بسته اش بيانگر مشقت و سختي هاي يك عمر تلاش در عرصه توليد بود، آنچنان با حرارت از عشق به زراعت و توليد محصول حرف مي زد كه نتوانستم به تعصب و غيرت ملي او در اهتمام براي قطع رگه هاي وابستگي كشور آفرين نگويم.
او اما هنگامي از برخي بي مهري ها در حق زارعان مانند معطلي 6ساعته در ادارات مختلف و صف طويل بانك براي تسويه آب بهاء زراعي و الزام به پرداخت تنها يك ريال از حقوق قانوني مربوط به آب بها سخن به ميان آورد عرق سرد شرمساري پيشاني ام را خيس كرد.
«حاج اسماعيل» نه از پرداخت تنها يك ريال ناراحت بود كه از رفتار تحقيرآميز دستگاههاي مسئول در قبال كشتكاران محصولات استراتژيكي چون برنج شكايت داشت و اينكه در مقابل پرداخت يارانه هاي جورواجور و در برخي زمينه ها اتلاف منابع و سرمايه هاي عمومي بايد قوانين سرسختانه اي وجود داشته باشد تا در تأديه يك ريال حقوق باقيمانده دولتي، اينگونه حرمت ميدانداران اصلي توليد ضايع نشود!
او با يادآوري رنج هاي برنجكاران در عرصه توليد و ماجراي پيش آمده قصد داشت متوليان امر را به ضرورت تسهيل امور زارعان، صيانت از حقوق آنها و حذف بوروكراسي زايد در روند ارتباط كشاورزان با دستگاههاي مسئول توجه دهد.
عقيل امامي
خبرنگار كيهان در ساري